Blogs persoonlijke ontwikkeling

persoonlijke ontwikkeling 1

Inleiding

Soms kom je tijdens je studie een moment tegen dat je dwingt om in de spiegel te kijken. Voor mij was dat het Feyenoord One-project. Wat begon als een 'standaard' opdracht, werd een confronterende les over mijn houding, professionaliteit en verantwoordelijkheid.

In deze blog neem ik je mee in mijn ervaring: hoe ik faalde, wat ik daarvan leerde, en vooral hoe ik ervoor zorg dat dit nooit meer gebeurt.

De Opdracht: Een Uitdagend Marketingproject

Het Feyenoord One-project draaide om het ontwikkelen van een multichannel mediastrategie voor Feyenoord's digitale platform. Ons doel was 15.000 nieuwe abonnees werven onder kritische fans in 2025.

Het project bestond uit drie onderdelen:

1. Doelgroepanalyse : Onderzoek naar mediagewoonten en interesses.
2. Mediastrategie : Ontwikkelen van een campagneplan met budget.
3. Funnel: doorrekening – Voorspellen van conversies met het BAIA-model.

De uitdaging? De eerste abonnees waren loyale fans. Nu moesten we kritische supporters overtuigen—mensen die niet zomaar inschrijven.

Mijn Teleurstellende Inzet

Hoewel het project vier weken duurde, was mijn bijdrage minimaal.

Week 1: was ik op skivakantie dus geen inbreng.

Week 2 & 3: Werkte aan een funnel die uiteindelijk onbruikbaar bleek. Alles moest opnieuw.

Week 4: Pas toen ging ik serieus aan de slag met taken die ik van Daan kreeg.

Resultaat? Mijn team moest harder werken om deadlines te halen. Ik voelde me schuldig maar dat was nog niet het ergste.

Mijn Onprofessionele Video:

Om onze puntenverdeling (19,2) te verantwoorden, moesten we een video opnemen.

Hoe reageerde ik?

Lachte, deed onverschillig.

Ik zat in de trein tijdens het opnemen van de video wat ook niet professioneel overkwam.

Ik moest hardop lachen toen Mats een grap maakte over dat hij de allerbeste was en alleen nog maar beter kon worden, ipv hem aansporen op juist gedrag.

Wat dacht ik? "leuk ff reflectiefilmpje opnemen in de trein, zijn we daar ook vanaf´
Wat was het echt? Respectloos, onvolwassen en schadelijk voor mijn leerproces.

De Harde Feedback van de Docent

Onze docent reageerde terecht streng:

"Jullie aanpak was verre van professioneel. Dit is niet de serieuze houding die we verwachten van toekomstige marketeers."

Haar e-mail kwam bij ons wel even binnen. Ze:

Vertrouwde onze zelfbeoordeling niet , verdeelde de punten zelf.

Confronteerde mij en mijn groepsgenoten met ons gebrek aan inzet en teamspirit.

Spoorde onze groep aan tot reflectie en verbetering.

Het voelde als een wake-up call.

Mijn Verbeterplan: Zo Kom Ik Sterker Terug

Ik wil nooit meer zo falen. Daarom stel ik een actieplan op:

1. Een Professionele Houding

Actie: Behandel elke opdracht als een echte klus.

Doel: Laat zien dat ik betrouwbaar en gemotiveerd ben.

2. Zelfreflectie met STARR

Actie: Evalueer mijn werk via Situatie, Taak, Actie, Resultaat, Reflectie.

Doel: Scherper inzicht in mijn sterktes en zwaktes.

3. Professionele Communicatie

Actie: Geen ongepaste grappen meer in presentaties.

Doel: Overkomen als een serieuze professional.

4. Feedback Omarmen

Actie: Vraag actief om feedback en pas het toe.

Doel: Sneller groeien door constructieve kritiek.

5. Beter Tijdsbeheer

Actie: Plan taken, stel deadlines, voorkom uitstelgedrag.

Doel: Meer productiviteit, minder stress.

6. Proactief in Teams

Actie: Neem initiatief, help teamgenoten, lever tijdig werk.

Doel: Een betere teamplayer worden.

Conclusie: Van Falen naar Groei

Dit project confronteerde me met mijn tekortkomingen, maar gaf me ook een kans om te verbeteren.

Wat ik meeneem:

Professionaliteit is geen optie,het is een must.
Zelfreflectie voorkomt herhaling van fouten.
Teamwerk vraagt verantwoordelijkheid, niet alleen voor jezelf, maar voor iedereen.

Vanaf nu:
Ik pak elk project aan met focus, discipline en respect. Want falen is geen schande maar niet leren van je fouten wél.

persoonlijke ontwikkeling 2:

Hoe ik serieus genomen wilde worden en wat ik daarvoor moest veranderen

Er was een tijd dat mijn klasgenoten me niet zo serieus namen. Dat merkte ik aan kleine dingen. Als ik iets zei in een gesprek, leek het soms alsof niemand echt luisterde. Of als ik een idee had tijdens een project, werd er snel overheen gepraat. Soms had ik het gevoel dat mensen dachten: "Ach, het is maar Kick, die meent het vast niet echt." Dat voelde niet goed.

Eerst dacht ik: "Ach, laat maar. Het boeit me niet wat ze denken." Maar diep van binnen deed het wel pijn. Ik wilde wel degelijk serieus genomen worden. Ik wilde laten zien dat ik goede ideeën had en dat ik hard kon werken. Dus op een dag besloot ik: ik ga niet klagen dat ze me niet zien staan. Ik ga het ze laten zien.

De eerste test: mijn toets voor Reputatiemanagement

Voor het vak Reputatiemanagement moesten we een grote toets maken over hoe bedrijven omgaan met problemen, zoals slechte publiciteit. Toen ik vertelde hoe ik het wilde aanpakken, zag ik dat sommige klasgenoten twijfelden. Alsof ze dachten: "Gaat hij dit wel goed doen?"

Normaal gesproken zou ik daar misschien boos om worden of het negeren. Maar deze keer dacht ik: "Goed, dan bewijs ik maar dat ik het wél kan." Ik ging extra mijn best doen. Ik zocht veel voorbeelden van bedrijven die in de problemen waren gekomen en hoe ze dat hadden opgelost. Ik schreef alles netjes uit en checkte mijn werk een paar keer. Toen ik klaar was, liet ik het zelfs nog aan een klasgenoot zien die eerst niet zo in me geloofde.

En weet je wat? Ik kreeg een 7. Een van de hoogste cijfers van de klas. Opeens zeiden mensen: "Wow, hoe heb je dat gedaan?" Dat voelde goed. Niet omdat ik zo nodig moest opscheppen, maar omdat ik had laten zien dat ik het kon.

De tweede kans: mijn salesgesprek

Toen we een oefening moesten doen waarbij we een plek bij het ABN AMRO open toernooi moesten verkopen, was er weer zo'n moment. Toen ik aan de beurt was in de les, hoorde ik iemand zachtjes lachen. Alsof ze dachten: "Dit gaat vast niks worden."

Vroeger zou ik misschien onzeker zijn geworden of zelf gaan lachen om het goed te praten. Maar nu dacht ik: "Nee, ik ga laten zien dat ik dit kan." Ik had van tevoren goed nagedacht over hoe ik mijn pitch zou doen. Ik oefende wat ik zou zeggen, bedacht welke vragen Dick zou kunnen stellen en hoe ik daarop zou reageren. Toen ik het echt moest presenteren, keek ik iedereen rustig aan en praatte ik duidelijk.

En wat denk je? De docent zei na afloop dat mijn pitch erg goed was. Diegene die eerder had gelachen, zei niks meer. Dat was een lekker gevoel. Niet omdat ik ze wilde vernederen, maar omdat ik had bewezen dat ik meer kon dan ze dachten.

De derde verandering: mijn inzet tijdens presentaties

Een ander ding dat me opviel, was dat ik tijdens presentaties van anderen vaak weinig zei. Soms zat ik maar wat te luisteren zonder echt iets bij te dragen. Totdat een klasgenoot een keer tegen me zei: "Jij zegt nooit iets nuttigs." Dat kwam hard aan.

Ik besloot dat te veranderen. De volgende keer dat iemand een presentatie gaf, lette ik echt goed op. Ik maakte aantekeningen en bedacht goede vragen. Ook besloot ik altijd het initiatief op mij te nemen als ik moest presenteren voor projecten zoals op de testdag, waar ik vrijwel constant aan het woord was

Wat ik hieruit heb geleerd

1. Praten is makkelijk, doen is moeilijker. Het is makkelijk om te zeggen: "Ik kan dit wel." Maar pas als je het echt goed doet, geloven mensen je.
2. Boos worden heeft geen zin In plaats van te mopperen dat mensen me niet serieus namen, liet ik zien dat ik het waard was.
3. Kleine veranderingen maken een groot verschil Alleen al beter opletten en goede vragen stellen, zorgde ervoor dat mensen me anders zagen.

Het belangrijkste is dit: als je wilt dat anderen je serieus nemen, moet je eerst zelf geloven dat je het verdient. En dan moet je het bewijzen niet met woorden, maar met wat je doet.

Nu merk ik dat mensen me anders behandelen. Ze luisteren als ik iets zeg. Ze nemen mijn ideeën mee in projecten. En dat komt niet omdat ik opeens iemand anders ben geworden. Het komt omdat ik besloot om het beste uit mezelf te halen.

Ik wil deze kans ook grijpen om gelijk op de actualiteit in te spelen, ik schrijf dit op de laatste dag omdat ik een erg groot verbeterpunt heb kunnen vinden bij mijzelf, Afgelopen week hadden we met heel leerjaar 2 de watersportweek. Dit is een week waarin we samen op kamp gingen naar Friesland en daar allerlei watersportactiviteiten deden. Ik vond het een leuke en bijzondere ervaring, maar achteraf heb ik er ook veel van geleerd – misschien zelfs meer dan ik eerst dacht.

Toen ik net terug was van de watersportweek, kreeg ik een mail waarin stond dat ik me moest melden voor een gesprek over mijn gedrag. Op dat moment schrok ik best wel. Ik moest meteen denken aan deze reflectie-opdracht en dacht: "Het zal toch niet weer mis zijn gegaan?" Ik baalde ervan, vooral omdat ik het gevoel had dat ik net de goede kant opging met mijn gedrag. Ik was juist hard aan het werk om mezelf te verbeteren, en dit voelde als een flinke tegenvaller.

Tijdens het gesprek werd duidelijk dat het vooral ging om mijn gedrag op de tweede avond van de watersportweek. Ik voelde ergens opluchting, omdat ik zelf ook wist dat ik die avond veel te veel had gedronken. Toch besef ik ook: dat is geen excuus. Het blijft mijn eigen verantwoordelijkheid hoe ik me gedraag, ook als ik heb gedronken. Dit was dus een harde, maar duidelijke les voor mij.

Daarnaast kreeg ik nog een paar andere verbeterpunten mee. Bijvoorbeeld dat ik moeilijk mijn bed uit kom 's ochtends en dat ik me niet altijd even goed inzet tijdens activiteiten, zoals bij het kanoën. Dit zijn dingen die ik eigenlijk zelf ook al wist, maar die nu nog eens extra werden benadrukt.

Wat ik hiervan geleerd heb:

Dat ik meer verantwoordelijkheid moet nemen voor mijn eigen gedrag, vooral in groepsverband. Het gaat niet alleen om mij, maar ook om hoe ik overkom op anderen. 

Dat ik mijn grenzen moet leren kennen, vooral als het gaat om drankgebruik. Eén verkeerde keuze kan veel invloed hebben.

Dat goed gedrag niet iets eenmaligs is, maar iets dat je steeds opnieuw moet laten zien. Eén goede week betekent niet dat je er al bent, je moet het blijven volhouden.

Dat ik ook nog kleine dingen kan verbeteren, zoals op tijd opstaan en actief meedoen. Juist deze 'kleine' dingen kunnen op de lange termijn een groot verschil maken.

Deze ervaring was dus niet leuk, maar wel leerzaam. Ik wil deze kans echt gebruiken om door te zetten met mijn verbeteringen en ervoor te zorgen dat dit soort situaties niet meer gebeuren. Ik weet nu nog beter waar ik op moet letten en hoe belangrijk het is om verantwoordelijkheid te nemen, niet alleen voor mezelf, maar ook voor de groep waarin ik zit.